Wybory Prezydenckie 2025: Fala Internetowych Oskarżeń o Fałszerstwo – Analiza Faktów i Komentarzy

Wybory prezydenckie w Polsce w 2025 roku zakończyły się wynikiem, który dla wielu okazał się zaskoczeniem, a niewielka różnica głosów między kandydatami stała się zarzewiem gorących dyskusji i oskarżeń o nieprawidłowości. Internet zalała fala komentarzy sugerujących fałszerstwo wyborcze, podsycana rozbieżnościami między sondażami exit poll a oficjalnymi danymi. Niniejszy artykuł przygląda się tym doniesieniom, analizuje wypowiedzi polityków oraz działania odpowiednich instytucji, starając się ocenić, na ile realne są obawy o uczciwość tego kluczowego dla polskiej demokracji głosowania.

I. Wybory Prezydenckie 2025: Wynik na Ostrzu Noża i Pierwsze Wątpliwości

Kampania prezydencka w 2025 roku od początku charakteryzowała się wysokim napięciem i wyraźną polaryzacją społeczną. Już pierwsza tura, w której wystartowało aż 13 kandydatów – najwięcej od 1995 roku – zwiastowała zaciętą rywalizację. Ostatecznie do drugiej tury przeszli Karol Nawrocki oraz Rafał Trzaskowski.  

Państwowa Komisja Wyborcza (PKW) ogłosiła, że w drugiej turze, która odbyła się 1 czerwca 2025 roku, zwyciężył Karol Nawrocki, zdobywając 10 606 628 głosów, co stanowiło 50,89% poparcia. Rafał Trzaskowski uzyskał 10 237 177 głosów, czyli 49,11%. Różnica między kandydatami wyniosła zaledwie 369 451 głosów, czyli 1,19 punktu procentowego. Była to najmniejsza różnica w wyborach prezydenckich od 1990 roku , co w naturalny sposób wzmogło emocje i uczyniło wynik bardziej podatnym na kwestionowanie. Frekwencja w drugiej turze była wysoka i wyniosła 71,63% , świadcząc o znaczącej mobilizacji elektoratów obu kandydatów.  

Pierwszym i niezwykle istotnym elementem, który zasiał ziarno wątpliwości, była rozbieżność między sondażem exit poll, przeprowadzonym przez Ipsos dla TVN24, TVP i Polsat News, a ostatecznymi wynikami podanymi przez PKW. Sondaż ten dawał zwycięstwo Rafałowi Trzaskowskiemu, który miał uzyskać 50,3% głosów, podczas gdy Karol Nawrocki 49,7%. Ta różnica, choć niewielka, w połączeniu z minimalną przewagą Nawrockiego w oficjalnych wynikach, stała się pożywką dla spekulacji o możliwych nieprawidłowościach w procesie liczenia głosów. W sytuacji tak wyrównanej walki, gdzie sondaże przedwyborcze pokazywały zmniejszający się dystans między kandydatami , a exit poll wskazywał na innego zwycięzcę, naturalnym odruchem części wyborców, zwłaszcza tych rozczarowanych, było poszukiwanie wyjaśnień dla tej zmiany. W atmosferze ograniczonego zaufania do instytucji państwowych, podejrzenie o nieprawidłowości stało się jedną z częściej podnoszonych interpretacji.  

Tabela 1: Oficjalne Wyniki II Tury Wyborów Prezydenckich 2025 (PKW)

Tabela 2: Porównanie Wyników Exit Poll z Oficjalnymi Wynikami PKW (II Tura)

II. „Wybory Sfałszowane!” – Co Mówi Internet i Jakie Dowody się Pojawiają?

Bezpośrednio po ogłoszeniu wyników, internet, a zwłaszcza media społecznościowe i fora dyskusyjne, stały się areną, na której zarzuty o fałszerstwa wyborcze rozprzestrzeniały się z ogromną prędkością. Narracje te były różnorodne, od ogólnych podejrzeń po wskazywanie konkretnych, rzekomych nieprawidłowości.

Wśród najczęściej pojawiających się zarzutów znalazły się doniesienia o błędach w protokołach wyborczych i nieprawidłowym liczeniu głosów. Media informowały o przypadkach, gdzie głosy mogły zostać źle policzone lub błędnie przypisane kandydatom. Głośnym echem odbiła się sprawa z jednej z krakowskich komisji, gdzie głosy oddane na Rafała Trzaskowskiego miały zostać rzekomo przypisane Karolowi Nawrockiemu. Podobny incydent miał miejsce w Mińsku Mazowieckim, gdzie przewodniczący komisji przyznał się do pomyłki przy wypełnianiu protokołu, która polegała na zamianie wyników kandydatów. Tłumaczył to zmęczeniem, a co istotne, pozostali członkowie tej dziewięcioosobowej komisji nie zgłosili wówczas żadnych nieprawidłowości. Państwowa Komisja Wyborcza poinformowała, że bada te i inne zgłoszenia.  

Kolejnym argumentem podnoszonym przez osoby kwestionujące wyniki była liczba głosów nieważnych. W drugiej turze oddano ich 189 294, co stanowiło 0,9% wszystkich oddanych głosów. Była to liczba dwukrotnie wyższa niż w pierwszej turze. Jako główny powód nieważności głosów PKW wskazała postawienie znaku „X” przy nazwiskach obu kandydatów. Choć oficjalne wyjaśnienie sugeruje raczej dezorientację wyborców lub ich świadomy protest, dla niektórych wzrost liczby głosów nieważnych, zwłaszcza przy tak niewielkiej różnicy w ostatecznym wyniku, stał się polem do spekulacji o możliwych manipulacjach.  

W dyskusjach internetowych często pojawiało się również historyczne odniesienie do tzw. „cudu nad urną”. Termin ten w polskiej świadomości historycznej kojarzony jest z fałszerstwami wyborczymi dokonanymi przez komunistów w referendum ludowym w 1946 roku i wyborach do Sejmu Ustawodawczego w 1947 roku. Przywoływanie tej analogii, choć dotyczące zupełnie innego kontekstu historycznego i politycznego, pokazuje, jak głęboko zakorzenione mogą być obawy o uczciwość procesów wyborczych.  

Kontekst tych oskarżeń budują także wcześniejsze przypadki badania zarzutów o fałszerstwa. W przeszłości pojawiały się zawiadomienia, jak to złożone przez Nową Prawicę dotyczące rzekomych nieprawidłowości w wyborach samorządowych, gdzie analizowano m.in. liczbę głosów nieważnych. Prokuratura badała również sprawę możliwych fałszerstw (dorzucanie głosów, fałszowanie podpisów) podczas wyborów prezydenckich w 2020 roku w jednej z komisji w Janowie Lubelskim. Te historyczne i niedawne przypadki sprawiają, że temat potencjalnych fałszerstw nie jest nowy w polskiej debacie publicznej.  

Spektrum zgłaszanych nieprawidłowości jest zatem bardzo szerokie – od poważnych błędów proceduralnych, które zostały częściowo potwierdzone (jak zamiana wyników w protokole w Mińsku Mazowieckim), po liczne anegdotyczne historie i trudne do zweryfikowania oskarżenia krążące w sieci. Ta mieszanka utrudnia obiektywną ocenę realnej skali problemu. Dodatkowo, historyczne traumy związane z fałszowaniem wyborów rezonują w społecznej świadomości, czyniąc część opinii publicznej bardziej podatną na akceptację narracji o nieprawidłowościach. Nawet jeśli większość internetowych „dowodów” okaże się nieprawdziwa lub będzie dotyczyć marginalnych incydentów, sam fakt ich istnienia i intensywnej dyskusji wokół nich przyczynia się do podważania zaufania do całego procesu wyborczego. Kluczowe staje się zatem rzetelne i transparentne zbadanie każdego sygnału przez powołane do tego instytucje.

III. Głos Polityków: Oskarżenia, Obrona i Wezwania do Spokoju

Reakcje polityków na wynik wyborów i pojawiające się oskarżenia były zróżnicowane, choć główni aktorzy sceny politycznej starali się zachować powściągliwość.

Sztab Karola Nawrockiego, co naturalne, koncentrował się na świętowaniu zwycięstwa i przedstawianiu planów na przyszłość. W powyborczych komentarzach prezydenta-elekta dominowały hasła o potrzebie „ocalenia Polski” i niedopuszczeniu do „domknięcia się władzy Donalda Tuska”. W dostępnych materiałach nie odnotowano bezpośrednich, szczegółowych odpowiedzi Karola Nawrockiego na zarzuty o fałszerstwa wyborcze. Komunikacja jego obozu skupiała się raczej na podkreślaniu skuteczności pozytywnej kampanii i odpieraniu wcześniejszych ataków politycznych. Taka postawa jest typowa dla zwycięzcy, który dąży do tonowania nastrojów i skupienia się na przyszłych zadaniach, unikając eskalacji kontrowersji wokół samego procesu wyborczego.  

Rafał Trzaskowski w swoim powyborczym oświadczeniu podziękował wyborcom za każdy oddany na niego głos, przyznał, że nie udało mu się przekonać do swojej wizji Polski większości obywateli i pogratulował Karolowi Nawrockiemu zwycięstwa. W jego wypowiedziach nie pojawiły się bezpośrednie oskarżenia o sfałszowanie wyborów. Postawa przegranego kandydata, który uznaje wynik, jest fundamentalna dla stabilności systemu demokratycznego, nawet jeśli jego zwolennicy, zwłaszcza w kontekście rozbieżności między exit poll a oficjalnymi wynikami, mogli odczuwać rozczarowanie i podejrzliwość.  

Ważnym głosem w debacie okazała się wypowiedź premiera Donalda Tuska, lidera środowiska politycznego wspierającego Rafała Trzaskowskiego. Premier Tusk stwierdził: „Ewentualne fałszerstwa są badane i będą ukarane. Protesty trafią do Sądu Najwyższego. Rozumiem emocje, ale zakładanie z góry, że wybory zostały sfałszowane, nie służy polskiemu państwu”. Ta wypowiedź miała na celu uspokojenie nastrojów, podkreślenie, że instytucje państwa działają i badają wszelkie sygnały o nieprawidłowościach, a jednocześnie przestrogę przed pochopnym ferowaniem wyroków. Była to próba zrównoważenia silnych emocji społecznych z zapewnieniem o przywiązaniu do procedur praworządnego państwa.  

Warto również przywołać, dla zilustrowania pewnej ciągłości retoryki kwestionowania wyników wyborów w polskiej polityce, wypowiedź Jarosława Gowina z przeszłości, dotyczącą wyborów samorządowych w 2014 roku. Mówił on wówczas o „racjonalnych przesłankach”, by twierdzić, że doszło do „wypaczenia wyników wyborów” i ich „sfałszowania”.  

Oficjalne reakcje głównych kandydatów były zatem stonowane i mieściły się w ramach demokratycznych standardów. Zwycięzca cieszył się z wygranej, a przegrany uznał porażkę. Jednakże wypowiedź premiera Tuska sygnalizowała, że temat nieprawidłowości jest traktowany poważnie na najwyższych szczeblach władzy, choć z naciskiem na konieczność przestrzegania procedur prawnych. Ten brak bezpośrednich oskarżeń o fałszerstwa ze strony kluczowych polityków kontrastował z gorącą atmosferą panującą w internecie. Tworzyło to pewien dysonans: oficjalna polityka starała się zachować pozory normalności i stabilności, podczas gdy część opinii publicznej była przekonana o fundamentalnych nieprawidłowościach. Postawa liderów politycznych może mieć wpływ na skalę i charakter ewentualnych protestów społecznych. Brak jednoznacznych oskarżeń ze strony przegranego kandydata i jego obozu może ograniczać masowość takich wystąpień, ale niekoniecznie uspokajać najbardziej zagorzałych zwolenników przekonanych o „skradzionym zwycięstwie”.

IV. Instytucje Państwa Pod Presją: Działania PKW i Sądu Najwyższego

W obliczu narastających wątpliwości i oskarżeń, kluczowe instytucje państwowe odpowiedzialne za przeprowadzenie i zatwierdzenie wyborów – Państwowa Komisja Wyborcza oraz Sąd Najwyższy – znalazły się pod dużą presją opinii publicznej.

Państwowa Komisja Wyborcza podjęła działania w odpowiedzi na zgłaszane nieprawidłowości. PKW publicznie przyznała, że bada doniesienia o błędach w sprawozdaniach komisji wyborczych, rozbieżnościach w wynikach oraz przypadkach odwrotnego przypisania głosów kandydatom. Na 9 czerwca 2025 roku zwołano specjalne posiedzenie PKW, które miało dotyczyć właśnie kwestii błędnych wpisów w protokołach niektórych Okręgowych Komisji Wyborczych. Informował o tym m.in. członek PKW, Ryszard Kalisz. Takie działania pokazują, że PKW reaguje na napływające sygnały. Oprócz tego, PKW regularnie komunikowała się z opinią publiczną, ogłaszając oficjalne wyniki , dane dotyczące frekwencji oraz informacje o zarejestrowanych incydentach wyborczych (w II turze odnotowano m.in. 30 przestępstw z Kodeksu Karnego, 7 z Kodeksu Wyborczego oraz 326 wykroczeń).  

Decydująca rola w kwestii ostatecznego zatwierdzenia wyniku wyborów prezydenckich należy do Sądu Najwyższego. Zgodnie z Konstytucją RP i Kodeksem Wyborczym, to Sąd Najwyższy stwierdza ważność wyborów na podstawie sprawozdania przedstawionego przez PKW oraz po rozpoznaniu wniesionych protestów wyborczych. Termin na składanie protestów upływał 16 czerwca 2025 roku, czyli 14 dni od dnia podania przez PKW do publicznej wiadomości wyników wyborów, co nastąpiło 2 czerwca. Do 6 czerwca do Sądu Najwyższego wpłynęło 21 protestów wyborczych , a ich liczba sukcesywnie rosła (wcześniej, 4 czerwca, informowano o 3, a następnie 8 protestach ).  

Treść składanych protestów była bardzo zróżnicowana. Obejmowała zarówno zarzuty dotyczące konkretnych, potencjalnie poważnych nieprawidłowości, takich jak błędy w liczeniu głosów czy ich nieprawidłowe przypisanie w protokołach , jak i zarzuty określane w mediach jako „osobliwe”. Do tej drugiej kategorii zaliczano np. protesty dotyczące rzekomej „manipulacji telepatycznej” czy faktu, że członkowie jednej z warszawskich komisji wyborczych mieli na sobie czerwone korale, co zdaniem wnoszącego protest mogło wpłynąć na wyborców. Każdy protest, aby został merytorycznie rozpoznany, musi spełniać określone wymogi formalne: być złożony na piśmie, zawierać precyzyjne oznaczenie wnoszącego (w tym numer PESEL i adres), przedstawiać konkretne zarzuty wraz z dowodami lub wskazaniem dowodów na ich poparcie. Prawo wniesienia protestu przysługuje każdemu wyborcy, którego nazwisko w dniu wyborów znajdowało się w spisie wyborców, a także pełnomocnikom wyborczym oraz przewodniczącym właściwych komisji wyborczych.  

Proces rozpatrywania protestów i stwierdzania ważności wyborów przez Sąd Najwyższy został jednak dodatkowo skomplikowany przez publiczny spór dotyczący statusu Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych SN (IKNiSP), która jest właściwa do tych zadań. Pierwsza Prezes Sądu Najwyższego, prof. Małgorzata Manowska, zarzuciła Ministrowi Sprawiedliwości Adamowi Bodnarowi dezinformację i próbę podważania konstytucyjnych kompetencji tej izby. Minister Bodnar z kolei, powołując się na wyroki Trybunału Sprawiedliwości UE oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, stwierdził, że IKNiSP „nie jest sądem” w rozumieniu standardów europejskich. Ten fundamentalny spór o legitymację organu mającego ostatecznie rozsądzić o ważności wyborów może rzutować na odbiór jego decyzji przez część społeczeństwa i sił politycznych.  

Działania instytucji państwowych, takich jak PKW i Sąd Najwyższy, odbywają się zatem zgodnie z przewidzianymi prawem procedurami. PKW bada zgłaszane błędy i zwołuje specjalne posiedzenia, co z jednej strony może być postrzegane jako dowód transparentności, ale z drugiej – potwierdza, że pewne nieprawidłowości faktycznie miały miejsce, co może stanowić paliwo dla teorii spiskowych. Rosnąca liczba protestów wyborczych, o bardzo zróżnicowanym charakterze, trafiających do Sądu Najwyższego, oraz wspomniany spór o status samej IKNiSP, tworzą atmosferę niepewności. Istnieje ryzyko, że ostateczny werdykt Sądu Najwyższego, niezależnie od jego treści, może być kwestionowany przez stronę niezadowoloną z wyniku, co może dodatkowo pogłębić polaryzację i podważyć zaufanie do instytucji państwa.

Tabela 3: Główne Kategorie Zarzutów w Złożonych Protestach Wyborczych (Przykłady)

V. Okiem Międzynarodowych Obserwatorów: Raport OBWE

Ważnym elementem oceny przebiegu wyborów są opinie międzynarodowych obserwatorów. Misja Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) monitorowała wybory prezydenckie w Polsce. W swoim wstępnym oświadczeniu po drugiej turze, OBWE oceniła, że została ona przeprowadzona w sposób profesjonalny i sprawny pod względem technicznym. Taka ogólna ocena ze strony uznanej organizacji międzynarodowej stanowi istotny argument dla tych, którzy bronią uczciwości wyborów.  

Jednakże raport OBWE nie był pozbawiony zastrzeżeń, które dotyczyły przede wszystkim sfery kampanii wyborczej, zwłaszcza jej wymiaru internetowego. Szczególny niepokój obserwatorów wzbudziły kwestie związane z reklamami politycznymi online, głównie na platformie Facebook. Wskazano na kampanie reklamowe promujące Rafała Trzaskowskiego oraz wymierzone w Karola Nawrockiego i Sławomira Mentzena, które były finansowane przez profile takie jak „Stół Dorosłych” i „Wiesz Jak Nie Jest” (łączna kwota wydatków na te reklamy w okresie od 16 kwietnia do 14 maja 2025 roku wyniosła około 500 tys. zł) oraz profil „Wybierzmy Przyszłość”. Państwowy Instytut Badawczy NASK zidentyfikował te reklamy i przekazał sprawę Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Niemniej jednak, wielu rozmówców misji OBWE określiło reakcję NASK jako „opóźnioną” i „nieskuteczną”. Sam NASK odpierał te zarzuty, twierdząc, że w całości wypełnił zadania przewidziane dla instytucji badawczej.  

Kolejnym problemem, na który zwróciła uwagę OBWE, była ograniczona skuteczność działań podejmowanych w walce z dezinformacją. Jako przyczyny wskazano „niewystarczającą koordynację instytucjonalną, ograniczone i opóźnione informowanie opinii publicznej o podjętych działaniach oraz niespójne reakcje platform społecznościowych”. Zauważono również, że wyznaczenie Koordynatora ds. usług cyfrowych tuż przed pierwszą turą wyborów nie przyniosło jeszcze wymiernych efektów w zakresie wzmocnienia mechanizmów walki z dezinformacją. Ministerstwo Cyfryzacji pozytywnie odniosło się do wniosków OBWE i zapowiedziało publikację szerszego raportu na temat zidentyfikowanych przypadków dezinformacji i prób ingerencji w proces wyborczy.  

OBWE poruszyła także kwestię finansowania kampanii, wskazując, że brak skutecznego nadzoru w trakcie trwania kampanii podważa efektywność obowiązujących przepisów. Odnotowano również opinię PKW, według której egzekwowanie tych przepisów przed dniem głosowania mogłoby zostać odebrane jako działanie niespójne i motywowane politycznie.  

Raport OBWE jest zatem zniuansowany. Z jednej strony obserwatorzy pozytywnie ocenili techniczną stronę organizacji głosowania i liczenia głosów, co jest ważnym sygnałem. Z drugiej jednak strony, wskazali na istotne problemy w sferze prowadzenia kampanii wyborczej, zwłaszcza w przestrzeni online, która odgrywa coraz większą rolę w kształtowaniu opinii wyborców. Problemy te, takie jak nieprzejrzyste finansowanie reklam internetowych czy niedostateczna walka z dezinformacją, mogą pośrednio wpływać na percepcję uczciwości całego procesu wyborczego, nawet jeśli samo głosowanie i liczenie głosów przebiegło w sposób generalnie prawidłowy. Zastrzeżenia OBWE, szczególnie te dotyczące sfery cyfrowej, mogą być wykorzystywane przez stronę kwestionującą wynik do argumentacji, że wybory nie były w pełni uczciwe pod względem równości szans i transparentności, nawet jeśli nie doszło do bezpośredniego fałszowania kart do głosowania. Podkreśla to rosnące wyzwanie, jakim jest uregulowanie zasad prowadzenia kampanii wyborczych w internecie i zapewnienie ich zgodności z demokratycznymi standardami.

VI. Analiza Dziennikarska: Czy Wybory Mogły Być Sfałszowane?

Próba odpowiedzi na pytanie, czy wybory prezydenckie w 2025 roku mogły zostać sfałszowane, wymaga starannego rozróżnienia między potwierdzonymi faktami, wiarygodnymi doniesieniami a spekulacjami i emocjonalnymi reakcjami.

Na podstawie dostępnych informacji, należy przede wszystkim odróżnić udokumentowane błędy proceduralne od szeroko zakrojonych, systemowych manipulacji. Przykład z Mińska Mazowieckiego, gdzie przewodniczący komisji przyznał się do pomyłki przy wpisywaniu wyników do protokołu , jest sygnałem, że błędy ludzkie mogą się zdarzyć. Istotne jest jednak, że Państwowa Komisja Wyborcza bada wszystkie zgłoszone przypadki nieprawidłowości , co jest standardową procedurą w każdym procesie wyborczym. Jak dotąd, w publicznie dostępnych materiałach brakuje jednak dowodów na to, by takie błędy miały charakter systemowy i były wynikiem zorganizowanego działania mającego na celu sfałszowanie wyniku na skalę kraju. Większość „osobliwych” protestów, jak te dotyczące „manipulacji telepatycznej” czy „czerwonych korali” , wydaje się mieć niewielką wartość dowodową w kontekście poważnych oskarżeń o fałszerstwo.  

Kluczową kwestią jest potencjalny wpływ ewentualnych, potwierdzonych błędów na ostateczny wynik wyborów. Różnica głosów między Karolem Nawrockim a Rafałem Trzaskowskim wyniosła ponad 369 tysięcy. Nawet jeśli w pojedynczych komisjach doszło do błędów dotyczących kilkuset czy nawet kilku tysięcy głosów w sumie (co na razie nie zostało potwierdzone w takiej skali), to przy tak dużej ogólnokrajowej różnicy, wpływ takich incydentów na końcowy rezultat wydaje się mało prawdopodobny. Sytuacja zmieniłaby się diametralnie, gdyby udowodniono, że te pojedyncze błędy są jedynie wierzchołkiem góry lodowej systemowych manipulacji – na co jednak, powtórzmy, brakuje obecnie publicznie dostępnych, wiarygodnych dowodów.  

Nie można jednak ignorować roli, jaką w kształtowaniu percepcji wyników wyborów odegrały dezinformacja i silne emocje społeczne. Atmosfera głębokiej polaryzacji politycznej, często podsycana nieufnością do instytucji państwowych, oraz problemy z dezinformacją w przestrzeni internetowej, na co zwracała uwagę misja OBWE , tworzą podatny grunt dla teorii spiskowych. Niewielka różnica procentowa między kandydatami w naturalny sposób potęguje emocje i skłonność do wiary w narracje o fałszerstwie, zwłaszcza gdy sondaże exit poll sugerowały inny wynik , a liczba głosów nieważnych była wyższa niż w pierwszej turze.  

Podsumowując tę część analizy, na podstawie dostępnych informacji, nie ma jednoznacznych dowodów na systemowe, zorganizowane fałszerstwo wyborcze, które mogłoby w sposób decydujący zmienić ostateczny wynik wyborów prezydenckich w Polsce w 2025 roku. Zgłaszane nieprawidłowości wydają się mieć, jak dotąd, charakter incydentalny lub dotyczyć błędów ludzkich, które są przedmiotem badania odpowiednich organów. Jednakże kumulacja kilku czynników – bardzo małej różnicy głosów, rozbieżności z sondażami exit poll, istniejących i nagłośnionych problemów z dezinformacją i transparentnością kampanii online, a także historycznych obaw i wysokiej liczby głosów nieważnych – tworzy niezwykle podatny grunt dla narracji o „skradzionych wyborach”. To właśnie ta suma różnych elementów, a niekoniecznie twarde dowody na oszustwo na masową skalę, napędza internetowe dyskusje i poczucie niepewności u części społeczeństwa. Nawet jeśli Sąd Najwyższy ostatecznie stwierdzi ważność wyborów, a dochodzenia PKW wykażą jedynie lokalne błędy bez wpływu na ogólny wynik, to poczucie „nieczystej gry” może pozostać w świadomości części obywateli. Podkreśla to fundamentalne znaczenie nie tylko technicznej poprawności samego głosowania i liczenia głosów, ale także pełnej transparentności całego procesu wyborczego, w tym finansowania kampanii i skutecznej walki z dezinformacją.

VII. Co Dalej? Niepewność, Protesty i Przyszłość Polskiej Demokracji

Sytuacja po wyborach prezydenckich w 2025 roku pozostaje napięta, a najbliższe tygodnie przyniosą odpowiedzi na kluczowe pytania dotyczące ważności głosowania i przyszłości politycznej w kraju.

Centralnym punktem będzie rozpatrzenie złożonych protestów wyborczych przez Sąd Najwyższy. Organ ten, po analizie sprawozdania Państwowej Komisji Wyborczej oraz indywidualnych protestów, wyda uchwałę o ważności bądź nieważności wyborów, lub też o ważności wyboru Prezydenta. Przepisy Kodeksu Wyborczego (art. 321) oraz Konstytucji RP (art. 129) precyzują tę procedurę. W mediach pojawiły się nawet spekulacje, że ewentualny „pat w Sądzie Najwyższym może skończyć się ponownymi wyborami prezydenckimi” , choć należy to traktować jako skrajny i na ten moment mało prawdopodobny scenariusz. Stwierdzenie przez SN ewentualnych poważnych nieprawidłowości, które mogłyby mieć wpływ na wynik wyborów, mogłoby prowadzić do różnych konsekwencji prawnych, włącznie z unieważnieniem wyborów w określonych obwodach lub nawet w skali całego kraju.  

Niezależnie od ostatecznej decyzji Sądu Najwyższego, obecna sytuacja, liczne zarzuty (nawet jeśli część z nich okaże się niepotwierdzona) oraz sposób, w jaki będą one wyjaśniane, będą miały istotny wpływ na zaufanie obywateli do instytucji demokratycznych – Państwowej Komisji Wyborczej, Sądu Najwyższego – oraz do samego procesu wyborczego jako fundamentu demokratycznego państwa prawa.

Wnioski, jakie płyną z analizy wydarzeń wokół wyborów prezydenckich 2025, są wielowymiarowe. Niezależnie od tego, czy Sąd Najwyższy potwierdzi ważność wyborów, a większość zarzutów o fałszerstwa zostanie oddalona, sam proces kwestionowania wyniku i towarzysząca mu niezwykle gorąca debata publiczna będą miały długofalowe skutki dla polskiej demokracji. Kluczowe okaże się, czy instytucje państwa zdołają w sposób przekonujący dla większości społeczeństwa rozwiać narosłe wątpliwości. Jeśli wybory zostaną uznane za ważne, część społeczeństwa, szczególnie zwolennicy przegranego kandydata oraz osoby głęboko przekonane o istnieniu fałszerstw, może nie zaakceptować tej decyzji. Sytuację dodatkowo komplikuje spór o status i legitymację Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego , co może być wykorzystywane do podważania jej orzeczeń. Może to prowadzić do trwałego spadku zaufania do instytucji wyborczych i dalszego pogłębienia już istniejącej polaryzacji politycznej i społecznej. Gdyby natomiast Sąd Najwyższy znalazł podstawy do poważnego zakwestionowania wyników wyborów (co, bazując na obecnym stanie wiedzy, wydaje się mniej prawdopodobne), Polska mogłaby wejść w okres głębokiego kryzysu politycznego i konstytucyjnego.  

Wybory prezydenckie w 2025 roku, ze względu na minimalną różnicę głosów i towarzyszące im kontrowersje, mogą stać się kolejnym punktem zapalnym w polskiej polityce, utrwalającym podziały i potencjalnie erodującym wiarę w demokratyczne procedury. W tej sytuacji niezwykle ważne staje się podkreślenie znaczenia transparentności wszystkich etapów procesu wyborczego, rzetelności w badaniu wszelkich zgłaszanych wątpliwości oraz odpowiedzialności mediów i wszystkich uczestników debaty publicznej za niepodsycanie nieuzasadnionych oskarżeń i opieranie się na sprawdzonych faktach. Konieczna jest nie tylko prawna ocena zaistniałej sytuacji, ale także szeroka refleksja nad standardami prowadzenia kampanii wyborczych, rolą mediów (w tym mediów społecznościowych) w kształtowaniu opinii publicznej oraz nad mechanizmami odbudowy i wzmacniania społecznego zaufania do fundamentów demokracji.